Το στρες επηρεάζει μέσω του νευρικού συστήματος και πολλών ορμονών τη σωστή λειτουργία του οργανισμού μας σε όλα τα επίπεδα, από το συναισθηματικό μέχρι το μοριακό. Μία έντονη ή χρόνια επιβάρυνση λόγω στρες, μπορεί λοιπόν να οδηγήσει σε δυσλειτουργία του οργανισμού μας και σε ένα μεγάλο φάσμα σωματικών συμπτωμάτων. Με τη σειρά τους, τα σωματικά συμπτώματα αποτελούν και αυτά στρεσογόνα ερεθίσματα, που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο επηρεάζοντας σημαντικά τη ζωή των ασθενών σε όλα τα επίπεδα. Για παράδειγμα, το αίσθημα του πόνου επηρεάζεται αρνητικά από υψηλά επίπεδα στρες (δηλαδή άνθρωποι με στρες πονάνε περισσότερο), αλλά ο πόνος γεννά στρες με τη σειρά του.

Τα πιο συχνά ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι το σύνδρομο χρόνιου πόνου, το ευερέθιστο έντερο, ο χρόνιος πυελικός πόνος, το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και αδυναμίας, η δυσπεψία, οι χρόνιες κεφαλαλγίες, οι συχνές ταχυκαρδίες και το αίσθημα παλμών, η άτυπη αστάθεια και ζάλη, ο μη καρδιολογικός πόνος στήθους (βαρος στο στήθος), η δυσχερής αναπνοή, οι εμβοές, οι άτυποι πόνοι και τα συχνά μουδιάσματα στα άκρα, δερματοπάθειες, η χρόνια οσφυαλγία-ισχιαλγία και ινομυαλγία, η δυσκολία κατάποσης (σφίξιμο στο λαιμό), πολλά είδη σεξουαλικής δυσλειτουργίας, κ.α.

Πλέον έχει καταστεί επιστημονικά σαφές ότι υπάρχουν βιολογικά ερείσματα που συμβάλλουν στην εμφάνιση των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, με νευροφυσιολογικές, ενδοκρινικές, ανοσολογικές και βιοχημικές μεταβολές. Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι λοιπόν αληθή και βασανιστικά συμπτώματα που μπορούν να αφορούν πολλαπλά όργανα και συστήματα του οργανισμού και επιβαρύνουν καθημερινά τον ασθενή, χωρίς να μπορεί να βρεθεί άλλη ικανοποιητική λειτουργική εξήγηση για την ύπαρξή τους. Ο ασθενής που υποφέρει από ψυχοσωματικά συμπτώματα, συνήθως καταφεύγει σε ιατρούς πολλών ειδικοτήτων, υποβάλλεται σε πολυάριθμες εξετάσεις και εμπλέκεται σε μία αρκετά ψυχοφθόρα διαδικασία που δεν καταλήγει σε σαφή και ικανοποιητικά συμπεράσματα για την αιτία των προβλημάτων του, στερώντας από τον πάσχοντα έτσι τη σωματική και ψυχική του ευεξία. Αποτέλεσμα μπορεί να είναι η απόρριψη της σοβαρότητας των συμπτωμάτων και κατά συνέπεια του ίδιου πάσχοντος από συγγενείς και ιατρούς και περιθωριοποίηση του ασθενούς με επιπτώσεις σε όλους τους τομείς λειτουργικότητας, όπως τις διαπροσωπικές σχέσεις, την επαγγελματική και την κοινωνική ζωή, ενώ συχνά εμφανίζεται συννοσηρότητα με διαταραχές ύπνου, κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές. Θεραπευτικά, υπάρχουν τόσο φαρμακευτικές όσο και ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις με καλή αποτελεσματικότητα και πάντα με συνεργασία μεταξύ του ψυχιάτρου και ιατρών άλλων ειδικοτήτων, ώστε η αντιμετώπιση να είναι διεπιστημονική και ολιστική.